'Deze vrouw is een monster. Met haar stem verlokt ze, met haar schoonheid omstrikt ze haar slachtoffers en met haar lichaam zuigt ze de ziel eruit”.

Als je “De Drie Musketiers” hoort denk je aan de fameuze kreet “Een voor allen, allen voor een” en aan de stoere musketiers wiens leus dat was: Athos, Porthos en Aramis.  Maar eigenlijk gaat het verhaal vooral over D’ Artagnan, die nog helemaal geen musketier is, maar het wel heel graag wil worden. Het is een “coming of age” – verhaal, waarin een onstuimige jongen zijn onschuld verliest aan de hand van een genadeloze femme fatale.. 
We schrijven Frankrijk, in de vroege 17e eeuw. De jonge edelman d'Artagnan verlaat zijn ouderlijk huis om in dienst te treden bij de Musketiers, de elitetroepen van koning Lodewijk XIII. Hij sluit vriendschap met drie van hen: Athos, Porthos, Aramis. Zijn nieuwe kameraden duelleren, drinken, gaan naar de hoeren en verdedigen de eer van hun koningin.

Maar daarvoor al ontmoet hij zijn grootste tegenstander: Milady de Winter, een mysterieuze, beeldschone femme fatale die haar diensten verleent aan de geslepen kardinaal Richelieu. Volledig in de ban van deze duivelin leert d’Artagnan dat ook de liefde een slagveld is. Hij raakt verstrikt in een web van amoureuze en politieke intriges. Er vloeit bloed en er vallen doden. En als het goede het kwaad al overwint, dan zeker niet zonder kleerscheuren, of krassen op de ziel.

De Drie Musketiers, fragment

Athos: U bent veroordeeld en u zult sterven. Als u nog iets ter verdediging te zeggen hebt kunt u
het nu doen.

Milady zwijgt.

D' Artagnan: Ik kan het niet aanzien. Moet zij zo sterven?

Milady: D' Artagnan! D' Artagnan! Ik heb je lief! Ik heb je steeds liefgehad!

D' Artagnan: Liefste! (Twee mannen houden hem tegen.)

Milady: Waarvan beschuldigen zij mij, D' Artagnan? Jouw eigen beschuldigingen kun je niet staven, zoals je zelf al zegt. Mijn echtgenoot is gestorven aan een hartstilstand, van vergiftiging zijn geen bewijzen. Voor een onpartijdige rechtbank maakt Lord de Winter geen schijn van kans, vandaar dat hij nooit een officiële aanklacht tegen mij heeft ingediend. Lord Buckingham heb ik met geen vinger aangeraakt. Hij is vermoord door een puriteinse fanatiekeling, die Buckingham al diep haatte lang voor ik hem leerde kennen., en die zijn leven graag offerde voor zijn ideaal. Om de woede van heel geland te koelen, eist men nu zijn hoofd. Graaf de la Fère moet zich al jaren verschuilen onder een valse naam. Ik getuig voor God en voor de mensen dat hij bij zijn volle bewustzijn en in koelen bloede een weerloze vrouw verhangen heeft.

Athos: Zij had een brandmerk.

Milady: Over het brandmerken wil ik niet eens spreken, dat brandmerk klaagt eerder de dader aan dan het slachtoffer. En dan Constance Bonacieux. Ik beken, voor God en voor de mensen. Ik heb haar gedood. Ik heb haar het gif gegeven dat ik bij me droeg voor mijzelf, voor een moment van wanhoop. Wij moesten vluchten voor de mannen van de kardinaal, want die, dachten we, stonden daar aan de andere kant van de deur en ramden hem aan splinters. De angst voor degenen die haar zo mishandeld hadden -hebt u haar vingers gezien?- verlamde haar. Ze kon zich niet meer verroeren. Op dat moment, en in die omstandigheden, heb ik gemeend dat de dood voor haar een genade zou zijn. (Zij wendt zich nu tot het publiek) Maar deze heren willen bloed zien. Omdat zij zuchten naar wraak en omdat zij zuchten naar opwinding. Evenals u. Uw bloed wordt al warm bij het idee. Want hoe u ook genoten hebt toen u mij zag verleiden, bedriegen, martelen en doden, het is niets vergeleken bij het genot dat u schept in mijn executie. Dat genot is completer, want niet alleen smaakt u het plezier van een terechtstelling, maar tegelijkertijd sust u uw kwade geweten. U maakt zichzelf wijs dat u recht doet geschieden. Terwijl het in feite gaat om nieuw onrecht. Laten wij rechtvaardig zijn. Laten wij het natuurlijke, spontaan begane kwaad tolereren, en niet, onder de dekmantel van het recht, nieuw kwaad begaan.

Athos: Ik vergeef u het onrecht dat u hebt gedaan niet. Ik eis de doodstraf..

De Winter: Ja. Sterf.

Aramis: Sterf.

D' Artagnan: Nee!

Milady: Waar moet ik sterven?

Beul: Aan de andere kant van het water.

De beul voert Milady af. Ze staan stil. We horen een boot in het water. Dan het geluid van suizend metaal en een donkerslag. In het donker horen we opnieuw het bootje en een lichaam dat in het water zakt.