Fragment 1

EERSTE BEDRIJF      De Kinderkamer

Vertelster: Mevrouw Lieveling stuitte opeens weer op Peter toen ze de gedachten van haar kinderen aan het opruimen was. Je weet dat moeders dat doen, wanneer ze de kinderen naar bed  hebben gebracht. Ze snuffelen in je gedachten, alsof het laden zijn. De kwade gedachten en de vreselijke verleidingen waar je mee naar bed ging worden onderop gelegd, en bovenop, fris en gelucht, liggen je mooie gedachten, klaar om aan te trekken als je wakker wordt. Heb je ooit een kaart van kindergedachten gezien? Doktoren maken soms kaarten van andere onderdelen van je, maar je moest ze eens zien wanneer ze een kaart proberen te maken van je gedachten, want die zijn niet alleen verward, maar die draaien ook kriskras in het rond. Er staan zigzaglijnen op, net als op een koortskaart, misschien zijn dat wegen op het eiland, want het Nooitland is altijd min of meer een eiland, met hier en daar verrassende kleurvlekken en koraalriffen en slanke schepen in de verte, en wilden en eenzame holen, en kabouters die meestal kleermaker zijn, en prinsen met twee oudere broers. Het zou een heel gemakkelijke kaart zijn als dat alles was; maar er is ook nog de Laatste Schooldag, jongens, vaders, moorden, zombies, Duitse voorzetsels, het  toetje van morgen, de beugeltandarts enzovoort, en ze horen of bij het eiland, of het is een tweede kaart die erdoorheen schemert, en het is allemaal wel wat verwarrend, want er wil ook niets stil blijven staan. En natuurlijk is geen Nooitland hetzelfde.

Fragment 2

Peter: Ik kijk wel even. ( kijkt, komt dan terug)  Shit, zeg. Haak heeft de twee ongeschreven wetten van Indiaanse oorlogvoering gebroken! Normaal heeft de blanke geen kans tegen roodhuiden. De ongeschreven wetten van Indiaanse oorlogvoering zijn, één: dat de roodhuiden de eerste moeten zijn om aan te vallen en twee - zóó listig - dat dat vlak voor dageraad moet gebeuren, want op dat tijdstip is de moed van de blanke het diepst gezonken. Ja, ons huis wordt namelijk door roodhuiden bewaakt, omdat ze mij iets schuldig zijn, ik heb een tijdje geleden de dochter van het opperhoofd het leven gered, maar dat vertel ik nog wel eens. Als de roodhuiden snel genoeg opgesprongen waren hadden ze nog zat tijd gehad om de piraten te scalperen, maar ze mogen dus geen verbazing tonen in nabijheid van een bleekgezicht. Nou ja, het zag er niet best voor hen uit, duss-sss…. (luistert, iedereen luistert)Als Indiaanse verkenners door het gras kruipen is het net zo stil. Geen geluid klinkt er, behalve waneer ze een schitterende nabootsing laten horen van de roep van de prairiehond. De roep wordt door anderen beantwoord, en sommigen doen het zelfs beter dan prairiehonden, die er eigenlijk niet veel van terechtbrengen…Alles is over. Als de indianen gewonnen hebben horen we de tamtam, dat is hun overwinningsteken.

Er wordt op de drum geslagen.