Een monoloog van een man (kan ook vrouw) op de grond in gevecht met tijd, plaats, en zijn (haar) lichaam.
iggend op straat, neergehaald door het rennende, altijd goed uitziende, consumeer-volk.
Geschreven voor componist/slagwerker Bart de Vrees voor Kleren van de Keizer van het Nederlands Blazers Ensemble (2009).

Het is wreed om mij zo naakt de wereld in te sturen.
Zomaar.
Zonder pardon.
Het paradijs uit gezet, de poorten gesloten. En daar sta je dan. Het nummertje van je jas nog in de hand.
Wat zeg je?
Nee, ik niet, Zij.
De adrenaline junks, met hun ongeschoren kaken, kort van stress geknarste tanden, en vijf wekkers in hun hand… tik tak tik tak… rennend door de straten, hijgend op zoek naar dé ervaring om hun sensatiedrift op pijl te houden, hun hongerige ogen struinen de stad af, en duwen hun kwellingen door mijn strot.
Ik sluit mijn mond, en ram mijn vuisten dwars door het asfalt.