“Je hoeft je koers maar 1 graad te veranderen, om in een andere haven aan te komen.”
Dat zei mijn vader vroeger al. Haringvisser hè. En gelijk had ie.
Maar wat moet je als je maar één roeispaan hebt meegekregen?

Retour Afzender is het tweede deel van het voorstellingsdrieluik TUIGDORP. In TUIGDORP 1 – Zo gaan die dingen maakten we kennis met de eerste vier bewoners: de praatzieke Els, Santhi met haar doorgeslagen puberzoon Jelle en einzelgänger Mo. Voor uw veiligheid en nachtrust zijn zij verbannen naar het containerdorp.

Het dorp met het verbannen tuig staat nu een aantal maanden aan de rand van de stad. De bewoners zijn aan elkaar gewend geraakt en leven zo goed en kwaad als het kan samen. Voor sommigen is de hoop dat het containerdorp een tijdelijk verblijf is, vergaan. Anderen hebben zich ogenschijnlijk aangepast aan de nieuwe mini-maatschappij. Leven is overleven. Als er een nieuwe bewoner bij komt, beginnen de broze verhoudingen te wankelen.

Personages:
Els: Praatzieke eenzame vrouw (55), met zuurstofkarretje (COPD), verzameldrift en dierenliefde
Santhi: Moeder (32) van Jelle (16), vol angsten, zonder familie. Vriendin van Alex, de marinier.
Jelle: Veelpleger van 16, hardekernjongere. Moeder: Santhi. Vader: onbekend.
Mo: (35) eigenwijs, manipulatief, onvoorspelbaar en agressief. Draagt een enkelband. Geen familie.
Nikki: Nieuwe bewoner van TUIGDORP (22). Ex van Mo. Broer zit in de gevangenis, vader is alcoholist.

Proloog

Els - totaal verward - vastgebonden op een stoel/ of haar invalide wagentje

Els
't Is tien jaar geleden dat ze dood is gegaan.
Longontsteking, hè.
Vertel mij wat.
Hè.
Longontsteking. Ik heb COPD. Dat is erg hoor.
Gaat nooit meer over. Hè.
Maar denk maar niet dat ze met een spuitje aan kunnen komen bij mij.
Ze gaan steeds verder hè, dat wel.
Waarvan je twintig jaar geleden dacht; dat kan niet, dat is nu zo.
Neem 't rookverbod!
Wie had ooit gedacht dat dat doorgevoerd zou worden?!
Hè?
Ik niet hoor.
Nee ik niet.
Nee, ze verzinnen het waar je bij staat en voor je er erg in hebt is het ineens de regel.
Zal niet lang meer duren of ze delen bij de dokter spuitjes uit.
Net als bij die katjes. En die andere beestjes.
Ze trekken gewoon de stekker eruit.
Zo zal dat gaan. Ja hoor.
Geen bastaards meer. Geen foutjes, geen zieken, geen wangedrag…
Ik heb het de directeur gevraagd. Ja echt.
Zat ie mij zo glazig aan te kijken en werd ik vervolgens met een receptje in mijn handen weer de gang op gestuurd. Wat moet ik nou met een recept!
Alsof ik ze niet door heb.
Je kunt je het nu nog niet voorstellen, maar het duurt niet lang meer: hup stekker eruit.
Maar bij mijn niet hoor.
Nee, daar waak ik voor.
Bij Dolly wel.
Ja. Zo gaat dat.
Zo gaan die dingen.
Longontsteking.
Dat meisje was pas 6. 't Arme schaap. Oude genen hè.
Dat is al tien jaar geleden.
En vannacht heeft ze me bezocht. Ja, je denkt vast dat ik gek ben, maar 't is echt.
Het eerste gekloonde schaap van de wereld heeft mij in mijn dromen bezocht.
Ik zat op een bootje midden op zee, zonder zeil, zonder motor, met één roespaan.
Ik maar roeien en roeien, maar bleef in rondjes gaan natuurlijk. Op een gegeven moment hoor ik gebonk tegen de onderkant. Dus ik stil…  zie ik allemaal luchtbelletjes aan de zijkant omhoog komen…
Komt uit de diepte een witte vlek; steekt Dolly het schaap haar kop ineens boven water!
Je denkt: met al dat volgezogen wol zinkt ze direct naar de bodem, maar Dolly niet hoor.
Ze peddelde rustig met haar pootjes zo rond mijn bootje.
De lieve schat.
Dan tuit ze haar lippen en zegt ze ineens: "je hebt altijd recht op 8 dagen geld terug."
"Je hebt altijd recht op 8 dagen geld terug."
En toen werd ik wakker.

Stond de televisie nog aan. Discovery channel.
Ik krijg het ding niet meer uit of aan, harder of zachter of een ander kanaal.
Ja de stekker er uit. Dat zal wel helpen, maar wie zegt dat ie dan nog aan gaat?
Ik kom nog nauwelijks buiten hè…
Ja.
Om 22:00 uur moet ik binnen zijn, maar ik zie gewoon geen reden meer om überhaupt naar buiten te gaan.
Want als ik dan bij de bakker kom, of gewoon 'n rondje loop, dan draaien die koppen al.
Ze hoeven maar naar mijn kleren te kijken of ze weten 't.
't zijn de rode stiksel hè.
Dat verraad de boel al voor je de kans gekregen hebt om je mond open te doen.
Alles wat je nieuw koopt gaat rechtstreeks de naaikamer in.
Op vertoon van het bonnetje. Dat zijn de regels.
Dat kunnen we goed hè.
Regels maken.
We laten niets graag aan 't toeval over.
Liever bouwen we de hele wereld eigenhandig in elkaar.
Alles, mens, dier, schaap…
Als 't kon zouden we de boel terug draaien en die 7 dagen van God overdoen.
Als 't kon zouden we het doen! Hahahaha.
Als 't kon wel.
Helaas is de binnen-8-dagen-geld-terug tijd al lang voorbij. Hahahaha.
Laat de nonnen het maar niet horen.
God, ben het ritme helemaal kwijt. Ja zo gaat dat.
Dag, nacht, hoe laat 't is of waar ik ben; soms zou ik het werkelijkwaar niet weten.